گزارش تصویری اکران مستند دولت درویشان

	این نظر توسط دوستی در تاریخ 1394/04/14 و 4:48 دقیقه ارسال شده است
			حقیقتی پذیرفتنی اما شاید سخت و به مرور همونطوری ک (به شخصه) وقتی از دبیرستان جدا می شدیم، یکی از حرفام این بود که هیچ دوره ای دبیرستان نمیشه و هیچ جمعی از جمعهای دانشجویی جای جمع بچه های دبیرستان رو نمیگیره، و وقتی اومدیم و تو دانشگاه، جمعهای مختلف مثل جمع سازنده ی اولین پاییز تشکیل شد و پشت سرش تجربه ی شیرین آبی آرام بلند و توی اوجِ شکوه و سربلندی؛ دولت درویشان، دیدیم که دبیرستان دفتر خاطرات قشنگیه که فقط یه بخش کوچیک از کلاس زندگیه ک اونم بسته شده و گاهی با جمع بچه های دبیرستانی به یادش می افتی و خاک از روش برمیداری و مرور میکنی شیطنت های دبیرستانی رو. اما حتما این افتخارآفرینی و حس غرور حاصل از کار گروهی هم بخشی از این «جریانِ» زندگیه که خرداد ۹۵ دفترش بسته میشه و (به قول وحید) از ۴ سال به اندازه ۱۵ سال واسمون خاطره میمونه که بعدها شاید تا سالیان سال آدم نذاره که خاک روش بشینه از بس ک مرورش میکنه.

	این نظر توسط توفیقی در تاریخ 1394/04/14 و 1:44 دقیقه ارسال شده است
			دغدغه هایی که پارسال مثل خوره به دلم افتاد. وقتی آدم از یه محیطی بیزاره، دلش میخواد زودتر تموم شه بره پی کارش اما وقتی برای چیزی زحمت کشیده باشه ؛ "انتخاب" کرده و حتی به "موفقیت" رسیده ، سخت میتونه ازش جدا بشه. واقعیت اینه که هر چیزی پایانی داره.مسیر های جدیدی جلو روی آدم ایجاد میشن که میتونه ادامه دهنده ی مسیر قبلی باشه، گاها مطلوب تر! یه واقعیت دیگه هم اینکه آدم قابلیت عادت پذیری داره. فراموشکاره. به محیط جدید عادت میکنه و یادش میره گذشته . اینها واقعیتایی بود که مشاورا تحویلم دادن.گرچه هنوز نتونستم باهاشون کنار بیام. به هر حال باید واقع بین بود تا درست زندگی کرد. البته در خصوص انجمن این نکته رو هم باید درنظر گرفت که من بعد، چقدر محیط،نسبت به حضورش احساس نیاز میکنه.این از همه چیز مهم تره.

	این نظر توسط دوستی در تاریخ 1394/04/13 و 14:30 دقیقه ارسال شده است
			سنگینی این تصور که آیا باز خواهد گشت روزی اولین پاییز ما؟ اینکه خرداد ۹۵ که اکثر بچه های ۹۱ دوره ی لیسانسشون تموم میشه و عده ای سراغ زندگیشون میرن، عده ای هم منتظر اومدن نتیجه ی ارشدشون میشن و عده ای هم شاید ب فکر پاس کردن تعداد واحدای باقی موندشونن بمونن، فکر اینکه آیا با این شرایط باز هم جمعی خواهد بود که یه بار اسمش «انجمن» باشه یه بار «کانون شعر» یه بار «گروه سازنده ی آثار تصویری» یه بار «گروه تحریریه نشریه»؟ اینکه امید اینو داشته باشیم که ورودی های بعدی مون (ک احتمال زیاد ۹۲ ایا باشن) ، مفهوم گروه رو حفظ کنن یا نه؟ اینکه های زیادی باعث شده ک آخر کامنتِ واقعی نقطه نیاد ک تموم کننده ی تعبیرای از دل برومده باشه بل که «اما» بیاد و عقبش سه نقطه ای که میتونه همه ی دل خاسته های گفته و نگفته رو برسونه.

	این نظر توسط توفیقی در تاریخ 1394/04/13 و 3:24 دقیقه ارسال شده است
			بر سر هر راهی، مشکلات هست میشه با هر سختی، کوتاه اومد و بیخیال شد، میشه ایستادگی کرد و ادامه داد. اینجاست که گروه نقش خودشو پیدا میکنه... مهم اینه حتی اگه مشکلات زیاد بود، وقتی دیگران این فعالیتا رو قبول ندارن ، گروه به کارشون ، به همدیگه ، "باور" داشته باشن ... شوق حاصل از کار گروهی، با موفقیت های فردی قابل قیاس نیست. خدا رو شکر.یکی دیگه از برکات مستند، این بود که وبلاگ، بعد یک سال و اندی ، رنگ کامنت به خودش دید؛ اونم یک نظر بلندبالا و واقعی...نه شکلک و خسته نباشید! و همه جملات که مفهوم بود جز "اما" ی جمله آخر و چند نقطه بعدیش...

	این نظر توسط محمدرضا دوستی در تاریخ 1394/04/05 و 13:09 دقیقه ارسال شده است
			میون وبلاگ هایی ک سر میزدم، وبلاگی بود برای بچه های ورودی خودمون ک از آبان ۹۱ یعنی یک ماه بعد از ورودمون به دانشگاه، دوستان زحمت کشیده و به راه انداخته بودنش. به آدرسadabiat91-sbu.blogfa.com مروری کردم پستهایی رو ک دوستان گذاشته بودن از سر کلاس نرفتن و هماهنگی پیچوندن شروع شده بود و با سیر مطالعاتی و جلسات نقد داستان و نمایشنامه و فیلم ادامه پیدا کرده بود و با ساخت فیلم کوتاه اولین پاییز و انسجام تشکیل انجمن فعالیت اون وبلاگ کم شد و اطلاع رسانی ﻫای انجمن منتقل شد به اینجا. و اما اینجا و این پست آخر شاید کمتر کسی از کل بچه های انجمن فکرشو میکرد که این روز زیبا برسه. روزی ک نتیجه ی ۸ ماه فعالیت دوستان ثمر بده و برق رضایت رو تو چشمای یک استاد عزیز بشه دید و این ک باعث این خوشحالی ماباشیم. الحمدلله ک گروه سازنده تونست از پس این کار بزرگ بربیاد و شد که شرمنده ی استاد سجادی نباشیم. مفهوم گروه، همیشه برای من مقدس خواهد بود ممنون از همه ک گروه رو حفظ کردن تا یکی دیگه از خاطرات زیبای دوره ی ۴ ساله ی لیسانس رقم بخوره اما.....