دکتر فرزاد، از همکلاسی های دکتر سجادی هستند که برای مستند در پزوهشگاه علوم انسانی خدمت ایشان حضور یافتیم.این فیلم ،قسمتی از مصاحبه است در خصوص زبان و ادبیات فخیم فارسی که در ادامه ، سخن خود را همراه با بخشی از شعرشان مزین نمودند:

در این میانه ام هوسی است

که از سنگ معشوقی بتراشم

و در سینه گاهش قلبی تعبیه کنم

که با چشمانم در ضربان باشد

در این خرابه ام اندیشه ای است

که ایوانی برافرازم

بر زیر آسمان

که چهار ستون استواری اش را

بر دوش چهار انگشت شکسته بنشانم

و خستگان این میانه را

در این رواق شگفت سراندازم و

هماره چاووشی کنم

آه ای دوست

مرا در این سال هوسی است

که با تو

بی این همه

از این همه

بگریزم

بااینکه اصالتا از آبادی بود

اهل همه نوع مطربی و شادی بود

<دربند> شدن برای او بی معناست

معشوقه ی ما بچه ی <آزادی >بود

٢

خب کیست بگو مقصرش او یامن

مسوول تمام رخنه هایش تا من

تا نیمه ی شب وایبر ،وی چت،تانگو

ای کاش فقط دقایقی هم بامن

٣ آرام و متین و بی صدا رفتی تو

بی اینکه توجهی به ما....رفتی تو

یک مساله ساده شده کابوسم

این پرسش ساده که چرا رفتی تو

هی...."تو"

با توام..."تو"

خود خود "تو"

تو که تمام ضمیرهای "-ِت"را به انحصار خودَت کشانده ای

و عشق این و آن را به جان میخری

و عــــــــــــــــشـــــــ ق میکنی

میشوی بهانه ی شعر های این و بهانه ی اشک های آن ...

غزل غزل پیش میروی و تمام زیبایی های عالم را بنام خود مهر میزنی...

یک شب رقیب ماه شب چهاردهی و یک شب لطافت گل هارا مصادره میکنی....

یک دم نسیم بهار میشوی و یک دم ترنم باران

...یک نفس نجابت تاجیکی و یک نگاه الهه ی زیبایی....

یکی از تو جام می میطلبد و یکی لعل لب....یکی به خاطر تو بیستون میکند و یکی جان میدهد...

کیستی که هرشب معشوقه ی یک شاعر میشوی و استعاره ،استعاره،بیت هایش را شاه بیت میکنی....

کیستی که سیاهی چشم و شب موهایت شعر نازک خیالان را روشن میکند...

آنچنان که از تلخی هایت هم شیرین میسرایند؟!

با "تو"ام...."تو"یی که "نیما" هنوز "من چشم در راهم "را برایت زمزمه میکند...

"تو"یی که حافظ با آن همه وقارش هنوز برایت میخواند:

...ای پسته ی "تو"خنده زده بر حدیث قند/محتاجم از برای خدا یک شکر بخند ...

با "تو"ام....ای مخاطب زمینی تمام غزل های خیس...

یک بیت ایهام میشوی و عاشق بیچاره را در ابهام کلمات غرق میکنی...

...یک مصرع تلمیح میشوی و تمام عاشقانت را به رخ شاعر میکشی....

یک آرایه کنایه میشوی و به دل زخم خورده اش نمک میپاشی...

...یک واژه تضاد میشوی و شاعر را به اشکی غرق لبخند مینشانی...

"تو"ای که تمام غزل سرایان عاشقانه برایت غزل میسرایند....

غزل های من "تو" ندارد....

میگویند غزل های بی "تو"غزل نیست....

اگر زحمت نیست؛گاه گاهی به دل من هم سری بزن

گاهی ایهام و تلمیح و استعاره های مرا هم هرس کن

دستی به روی واژه های بی "تو"ام بکش

کمی "تو"کنار "من"هایم بگذار

"تو" بگذار

شاید "من" هم عاشق شدم.....

من معتقد نمیشوم امشب به فالها                       از لحظه ای که بی تو بهم ریخت فال من

امشب جنوب غربی چشمان تو عزیز                     بارانیست مثل هوای شمال من

بیرون کشید بایداز این ورطه رخت خویش               این دفعه هم دوباره همین است فال من

حافظ تو و تبانی این فالگیر پیر....                          آن هم برای نیت پاک وزلال من....؟؟؟؟

بیرون میکشم از این ورطه رخت خویش                 چون توبخواهی این است اقبال وفال من....

مرگ من سفری نیست

            هجرتی است

از سرزمینی که دوست نمیداشتم

           به خاطر نامردمانش

خود آیا ازچه هنگام...این چنین

                 آیین مردمی از دست بنهاده اید...؟

(الف.بامداد)

و تازه میفهمم که چشمهای تو

      کم کم،کم میشوند

من تنها میشوم..تو تنها...نه

این فعل حذف به قرینه ی معنا نمیشود...

        میدانم نمیشوی...

(گروس عبدالملکیان)

تو خوابیده ای آرام

ومن پشت پلک تو

آنقدر میبارم...تا پنجره را باز کنی

دست هایت را زیر باران بگیری...و بخندی...

(عباس معروفی)

چه حرف ها که درونم نهفته می ماند

                             خوشا به حال شما که شاعری بلدید...

آخرین برگ سفرنامه باران این است

                                که زمین چرکین است......

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

                                    موجیم که آسودگی ما عدم ماست........

پرنده نیستم اما پر خیالم هست
توان بال گشودن به هر محالم هست
مبین که مثل زمین پای در لجن شده‌ام
که دسترس به گواراترین زلالم هست
همین نفس که به عمق سکوت محبوسم
صدای منتشری آن سوی جبالم هست
شناسنامه من یک دروغ تکراری است
هنوز تا متولد شدن مجالم هست
بخواه تا خود از این خاک بسته برخیزم
به رستخیز تو همواره شور و حالم هست
مجاب فلسفه قبض و بسط روحم نیست
اگر چه با خود و دنیای خود جدالم هست
جهان جنون مرا پاسخی نداده هنوز
به ناگزیری دنیا همان سوالم هست
به غیر خویشتن – از هیچ کس ملالم نیست
خود این دلیل مرا بس اگر ملالم هست

آسمان ، لانه ی مرغ خیال است

و زمین، خانه ی انسان

آسمان با همه بازی ، خالی است

و زمین با همه تنگی، پر...

من، تو ،خدا ... می شویم یک نفر